Ang pait at LUMALASA
Sa loob ng taong UMAASA
Tama nga ang ika ng matatanda
Kung sino ang mas nagmahal sa dulo
Siya pa ang madalas TALO
Isang sumpa ng pagiging TAO
Pinilit naman na ikaw ay malimot
Ngunit ang aking isip ay puno nang LIKOT
Kaya paulit ulit sa aking isip ang pag IKOT
Isinigal ang puso na gawa sa BAKAL
Binalewala lahat ng pagdududa
At pinuno ng optimismo ang salitang BAKA
Ngunit sa isang iglap pag asa'y na WALIS
Masyado nagpadala sa iilang pagkakataong matamis
Akala'y matalino hindi naging WAIS
Ang natitirang piraso ay pinilit LIPUNIN
Tinakwil muna na ang negatibong isipin
Hanggang ang tapang ay kaya nang ipunin
At aminin sa sarili
Na hindi kami sa huli
Kaya't sa pag bato ng barya sa BALON
Iilang bagay ang sa isip ko naka BAON
Bagama't ang isip ay may TALAS
Sa tadhana'y walang takas
Ipapaubaya mo na lamang sa TAAS
Kahit nga ang intensyon mo ay MALINIS
Minsan sa sobra ay posible siyang MAINIS
Malamng malabo ang kahulugan ng tula
Dahil kalat ang isip ng manunulat
Ang isang bagay na akala niya'y kaniyang hawak
Ay madaling dumulas sa kaniyang palad
Kahit siya ay lumuha ng LAWA
Walang makakaramdam sa kaniya ng AWA
Hihilingin na lang niya na sana ang KAPALIT
Na darating sa buhay niya ay hindi na ganito KAPAIT
No comments:
Post a Comment